ماهنامه موعود39

از عالم پندار تا عالم دیدار

و به قول عطار نیشابوری:

گرچه حجاب تو برون از حد است هیچ حجابیت چو پندار نیست

ما جملگی گرفتار «عالم پندار»یم و غافل از «عالم دیدار» که عین یقین و خودآگاهی است. «آدمی» مسافر «عالم دیدار» است، سالکی که از سراب پندار و وهم می گذرد تا در دشت فراخ و سرسبز دیدار، دیدار حضرت دوست را دریابد. چه، روزی و روزگاری دور، او در عالمی شاهد جمال دلربای «یار» بوده. دیداری که او را رها نمی سازد. و همین آتش بر خرمن او می زند و از او بی قراری ناآرام می سازد. بسان مرغی در قفس که پر و بال بر در و دیوار این قفس می کوبد تا شاید رها شود و در دشت «یقین» صورت یار را دیدار نماید. صورت افتاده در آینه جان، او را متذکر «عالم دیدار» می کند و آرام از وی می ستاند تا شاید از قفس «پندار» خلاصی یابد. همه آنچه اتفاق افتاده از همین جاست. «اینهمه آوازه ها از شه بود». همه آمد و شدها، همه ماندگاری و همه فراز و فرودها. افسوس که ما همگی در گرو پندار مانده ایم. جان، رهن «عالم اعتبار و عبارت» گزارده ایم و غرق در گمان از عالم دیدار و «اشارت» دور افتاده ایم.

جمله بی قراریت از طلب قرار توست طالب بی قرار شو تا که قرار آیدت

همه بی سامانی ما از دورافتادگی از «عالم اشارت» است. و وجه تمایز انسان با